VİCDANIMIZI TAZELEYELİM..

Çok sevdiğim bir dostumun tavsiyesiyle izlediğim anlamlı bir film var: Kaplumbağalar da Uçar. Bol ödüllü, ince mesajlı kürt hikayesi. Ben gerilerden gelirim bu konularda. Asosyallik gerektiren yoğun bir işi olunca insanın böyle oluyor maalesef.
Filmde anlatılmak isteneni izledikten sonra okuduğum detaylarla öğrendim, itiraf edeyim. Tecavüze uğramış küçük bir kız çocuğunun hayatını karartanlar ABD askeri değilmiş mesela.
Ben çocuklara karşı ayrı bir hassasımdır. Tabii herkes öyledir ama bende hemen gözler sulanır. En büyük acıları neden çocuklar çeker derim. Ama acı, o çocuğun ruhunda herkesten fazla büyür ve etkiler işte. Bu filmde de kolları, bacakları olmayan, mayın toplayarak para kazanıp ölümle dans eden çocukları görünce insanlığımdan utandım. Dahası aynı şey şuanda Suriye' de olurken , yokluktan ve açlıktan sıkıntı çeken çocuklar olduğunu düşününce kafaları yastığın altına gömmeli diyorum. Utanmak yeter mi? Asla.   Birşeyler yapmalı. Elinle, dilinle bunlar yetmiyorsa kalbinle bir destek vermeli. Enazından Suriye'den kaçan muhacirler için üzülebilmeli. "Araplar ülkeyi sardı" diye iğrenç bir tavırla şikayet etmemeli. Şunu anlamalıyız ki, orada sivil halka yönelik bir saldırı var. Savaş değil bu katliam. Bombayla, top tüfekle saldıran bir zalime karşı, duayla korunmaya çalışan bir halk. Kaçmayıp orada ölümü beklemek demek, intihara gitmek demek. Ayrıca güç yetmeyen beladan kaçmak da peygamberlerin sünneti. Yani ülkemiz dahil komşu ülkelere göç etmezlerse ne yapabilirler? Bu soru senin vicdanına gelsin!!!
Neyse, elden geldikçe yedirmeli, giydirmeli. Hiç biri olmuyorsa telefondan bir mesajla minik bir bağış yapılmalı. Bunların hepsi gereklilik kipiyle anlatıldı. Çünkü küçücük bir iyiliğin sana neler hissettirdiğini sende görmelisin. Bu insanlık için daha büyük adımların tabanı olacak.
Bu yazının devamı acı bir hikayeydi. Ama anlatmayacağım. Hayat bana görmemem gerekenleri gösteriyor, bilmemem gerekenleri öğretiyor malesef. Bende daha da güçleniyorum. Fakat güçlü olmak istemiyorum. Mutlu olmak ve mutlu etmek hedefim olacak herzaman. Çok şükür Mevla Teala yumuşak bir kalp vermiş bize. Merhametliyiz. Ama nolur onun taşlaşmasına izin vermeyelim.  Merhameti bir hayırla taçlandıralım. Birşey yapalım, çocuklar ve onların umutla bakan gözleri için. Dili, ırkı ne olursa olsun...

Nereden başlasak diye soran olur diye; İHH İnsani Yardım Derneği sayfasına bir göz atılabilir diyelim. Ayrıca maddi yardımının dışında farklı destekler verebileceğiniz birseyyap.com.tradresine tıklanabilir ve daha nice yardım kuruluşlarının sayfaları da incelenebilir. Ha unutmadan, evinizin çevresinde komşunuz olarak yaşayan ama sizin habersiz olduğunuz, muhtaç insanlarda olabiliyor. Belki siz bu ailelerden başlamak istersiniz. Bu konudada duyarlı olunmalı diyerek kelamımızı bitirelim. Hayırla dolu, güzel günler...