Besleyebileceğimiz nice kötü duygulardan birisi de
küçümsemek… Bir insanı, bir işi, bir konuyu veyahut bir çalışmayı. Tez
çalışmama karşı beslediğim duyguda tam olarak bu. Karar verme aşamasını
atlatırsam yazmakta hiç zorlanmayacığıma emindim. Çünkü eğitim sistemimizin
bize öğrettiği üzere; kopyala yapıştır yapıp 20-30 sayfalık bir metin yazmak ne
kadar zor olabilirdi ki…
Gelgelelim hayatta kolay ne var diye soruyorum kendime.
Danışman hocamın yönlendirmesi sonucu kriz iletişimi olan konumda örnek olarak
tavukçuluk sektörünü incelemeye karar verdik. Sorun da buradan itibaren
başladı. Bu konuyla kriz kavramını birleştirerek anlatmaya çalışıyorum. Fakat
şu zamana kadar içindekileri dahi oluşturamadım. Nedeni becerememek, tembellik
etmek değil. Israrla küçümsemeye devam etmek.
Konumu biraz daha sahiplenip hızla yazmaya başlamak, yine bir
final dönemine de gelmişken işlerimizi yoluna koymak en büyük arzum.
Öğrenciliğin son senesi olması ne kadar sıksada son akşam çalışmalarıyla
verelim şu dersleri de…
